Gra ta wywodzi się z XVII Francji. Sama ewoluowała z popularnej gry Wist, później została przeszczepiona na grunt amerykański i sama ewoluwoała w grę o nazwie Euchre, dzisiaj bardziej popularnej. Inne nazwy tej gry oraz ich odmian to: Napoleon, mistigri, pamfilius, lanterlu i inne znane w różnych innych krajach Europy. Dzisiaj w Écarté gra się bardzo rzadko, myslę jednakże, że gra jest warta uwagi. Przybliżę zatem jej zasady.
Zasady
Gra to pojedynek, uczestniczą w niej dwie osoby. Potrzebna jest talia 32 kartowa (od siódemek do asów).
Starszeństwo kart jest następujące (od najmłodszej): 7, 8, 9, 10, As, Walet, Dama i Król.
Istnieje zmienny kolor atutowy.
Przed rozpoczęciem gry należy wybrać rozdającego, najlepiej przez losowanie lub w inny sposób. Rozdający odgrywa ważną rolę w grze.
Rozdający tasuje talię bardzo dokładnie. Rozdaje następnie sobie i przeciwnikowi 5 kart (zgodnie z tradycją najpierw trzy, potem dwie). Jedenastą kartę wyświęca i kładzie pod spód reszty talii. Kolor tej karty wyznacza kolor atutowy w grze. Jeśli kartą tą jest król, rozdający wpisuje sobie 1 punkt.
Przed rozpoczęciem tury, gracze patrzą w swoje karty. Jeśli któryś z graczy ma króla atutowego, wpisuje sobie 1 punkt. Rozdający zadaje przeciwnikowi pytanie: "Gracz, czy proponujesz?".
Jeżeli przeciwnik proponuje, wówczas rozdający ma prawo odpowiedzieć: "Proszę grać.", co oczywiście daje skutek taki, iż przeciwnik nie ma możliwości związanych z zaproponowaniem i przechodzi się do właściwej części gry. Jeśli jednak odpowie: "Proszę.", przeciwnik odkłada dowolną ilość kart na bok (może jedną, może wszystkie) i zamienia je na karty znajdujące się w stosie zakrytym. Po tym ruchu rozdający musi conajmniej jedną kartę wymienić.
Gdy karty zostaną wymienione, przeciwnik także może zaproponować (proponować może w sumie nieskończoną ilość razy). Jeżeli karty w stosie zakrytym się skończą, rozdający musi przetasować wszystkie odłożone karty i umieścić je w miejscu stosu zakrytego.
Gdy przeciwnik powie "Gram" lub rozdający odpowie "Proszę grać", rozpoczyna się właściwa część gry, polegająca na pojedynku.
Pierwszą kartę wystawia przeciwnik rozdającego. Rozdający musi położyć kartę w kolorze wyjścia, musi to być starsza karta, jeśli ją posiada. W wypadku braku posiadania karty w kolorze wyjścia, rozdający ma prawo wystawić kartę atutową. W wypadku braku posiadania jakiejkolwiek karty, należy wystawić blotkę. Gracz który wystawił najsilniejszą kartę, zabiera lewę i tym samym rozpoczyna następną.
Celem tury jest uzyskanie jak największej ilości lew. Celem gry jest zdobycie 5 punktów. A punktacja wygląda następująco:
Jeśli doszło do wymiany kart:
, a graczem, który zdobył 3 lub 4 karty jest przeciwnik rozdającego, przeciwnik ów zdobywa 1 punkt za turę. Jesli jest to rozdający, rozdający zdobywa 2 punkty.
Jeśli nie doszło do wymiany kart:
, a graczem, który zdobył 3 lub 4 karty jest rozdający, rozdający zdobywa 1 punkty za turę. Jeli jest to przeciwnik, przeciwnik ów zdobywa 2 punkty.
Jeśli kótrykolwiek z graczy, niezależnie od tego, czy doszło do wymiany, czy nie
, zdobył 5 lew, zdobywa 2 punkty za turę.
Jak już wspomniałem, grę prowadzi się do 5 punktów. Po jednej skończonej turze, rozdającym zostaje gracz, który był przeciwnikiem rozdającego w poprzedniej turze.
Odmiana:
Moja własna propozycja brzmi:
Aby urozmaicić grę, można wyznaczyć specjalną rolę dla waleta przeciwnego koloru niż kolor atutowy (przeciwny do kiera jest pik, a do kara - trefl). Walet ten miałby prawo liberum veto dla króla atutowego, jeśli punkt za niego jest ostatnim, piątym punktem w grze zdobytym bez rozegrania rozdania (jeśli jest takowymż, wówczas rozdania nie trzeba ciągnąć). Walet w kolorze przeciwnym do atutowego, anulowałby daną turę (rozdanie), a wraz z nim punkt. Rozdanie należy wówczas powtórzyć, a powtarza go, kolejna osoba.
gracias.
wszelkie prawa zastrzeżone
